paź
15
2010
3

Recenzja Fighting Force na Playstation – czy przetrwał próbę czasu?

Kanciasta grafika kłująca wystającymi z ciała ludzików trójkątami, ograniczone plansze z niewidzialną ścianą w absurdalnych miejscach, wątpliwy gameplay, fabuła (?), a na dodatek śmieszny czas gry pozwalający na zabawę przez okrągłą godzinę. Taki jest właśnie Fighting Force. Jaki zatem był?
Szalony naukowiec jakich wielu kryjący się pod pseudonimem Zeng postanawia przy pomocy swojej prywatnej armii przejąć władzę nad światem. W jakim celu? Tego nikt nie wie, ale też kogo to obchodzi. Ważne jest, że zdenerwował naszą czwórkę bohaterów, która bez zastanowienia szykuje się na obicie mu maski. I tak w nasze ręce oddano czwórkę twardzieli: Alana, Hawk, Mace oraz Smasher. Każdy z hirosów charakteryzuje się unikalną paletą ciosów i ataków specjalnych. Jeden jest szybszy, drugi silniejszy itd. Oczywiście prócz rozmaitych technik mamy także interaktywne środowisko. I tak po skopaniu auta, możemy wyrwać jedną z części, po czym pozdrowić nią głowę oponenta. Wyrywanie znaków drogowych, rzucanie walizkami na stacji metra czy bezwzględny strzał pistoletem w potylicę jest tu na porządny dziennym – ot standard do którego już zdążyliśmy się przyzwyczaić.

 Na uwagę zasługiwało za to trójwymiarowe środowisko. Nie mogliśmy wprawdzie poruszać się w dowolnym kierunku idąc przez centrum miasta, gdyż kamera sama nakierowywała nas w stronę naszego celu, jednak pewna swoboda i związane z nią strategie działania nadały jej powiewu świeżości. Inna sprawa, że dzisiaj nie wygląda to już za dobrze – areny które kiedyś kosiły rozmiarami, dzisiaj potrafią zniesmaczyć sporą ilością niewidzialnych ścian. Niemniej jednak efekt zrobił swoje. Warto jeszcze wspomnieć o możliwości wyboru ścieżki w kilku miejscach, dzięki czemu gra kusiła do kilkukrotnego zaliczenia.

Graficznie Fighting Force trzymał poziom. Zarówno miejscówki (ulice metropolii, tajemnicza wyspa, stacja metra, fabryka), którym nie można odmówić różnorodności, jak i dźwięk (niektóre utwory potrafiły wkręcić w wir walki) nie doprowadzały do błyskawicznego wyłączenia konsoli – rozgrywka była dynamiczna, animacja ciosów bez zarzutu (dało się wyczuć moc poszczególnych ataków poprzez intensywne wklepywanie combosów), zaś efekty dźwiękowe również nie kłóciły się z resztą składowych.

Pisanie w czasie przeszłym nie jest przypadkowe. Niestety Fighting Force w przeciwieństwie do staroszkolnych nawalanek sporo się zestarzał. Po niedawnym odświeżeniu gierki pierwszy akapit nie jest tutaj żartem czy przesadą. Taki niestety jest urok grafiki 3d która starzeje się znacznie szybciej niż ręcznie rysowane 2d. Jeżeli jakimś cudem nie próbowałeś tej gry, to poświęcenie na nią godziny z kawałkiem nie będzie ujmą na honorze, choć jej odbiór może być nie do końca pożądany. Pozostała reszta może spokojnie wspominać o niej na podstawie doświadczeń sprzed 10 lat.

Ocena
Grafika: 6,5
Dźwięk: 6,5
Grywalność: 7
Ocena ogólna: 7